Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος για την επιθετικότητα μέσα στο σχολικό περιβάλλον, καθώς και το πώς αυτή η επιθετικότητα μετατρέπεται σε εκφοβισμό που μπορεί να στοιχίσει ακόμα και τη ζωή κάποιου παιδιού.
Ωστόσο στην προσχολική ηλικία 3-6 ετών η εκδήλωση της επιθετικότητας είναι μία συμπεριφορά αναμενόμενη και συχνά επιθυμητή. Η εκδήλωση της επιθετικότητας φαίνεται συχνά να αποτελεί μια φυσιολογική ενόρμηση που αποτελεί ένα συχνό τρόπο έκφρασης για παιδιά προσχολικής ηλικίας καθώς ο λόγος δεν έχει ακόμα εξελιχθεί τόσο ώστε να αποτελέσει τρόπο έκφρασης γι’ αυτά.
Η επιθετικότητα έχει συχνά σε αυτή την ηλικία την έννοια της συντελεστικής επιθετικότητας που έχει στόχο τη διεκδίκηση κάποιου επιθυμητού πράγματος, για παράδειγμα, κάποιου παιχνιδιού. Το παιδί σε αυτή την ηλικία μπαίνει για πρώτη φορά σε ένα σχολικό περιβάλλον και έρχεται αντιμέτωπο με μια πιθανή καθυστέρηση των αναγκών και των επιθυμιών του, καθώς τώρα είναι μέλος μιας ομάδας που έχει τις ίδιες ανάγκες με εκείνο. Αυτή η νέα πραγματικότητα σε συνδυασμό με την υπό διαμόρφωση γλωσσική έκφραση μπορεί να οδηγήσει στο να προσπαθήσει το παιδί με έναν πιο επιθετικό τρόπο να διεκδικήσει όσα χρειάζεται. Αυτή η λειτουργία δεν είναι απαραίτητα κάτι, για το οποίο θα πρέπει ο γονέας ή ο εκπαιδευτικός να ανησυχεί, αλλά αντιθέτως είναι ικανοποιητικό το γεγονός ότι το παιδί προσπαθεί να βρει τρόπο επικοινωνίας προς τους γύρω του.
Η κοινωνικοποίηση και η ένταξη στη σχολική κοινότητα μπορεί να βοηθήσει ώστε το παιδί να βρει εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης των αναγκών του. Συγκεκριμένα μέχρι τα 6 χρόνια και την ένταξη πια στο δημοτικό σχολείο περιμένουμε να έχει μειωθεί η σωματική επιθετικότητα και να έχει αντικατασταθεί πιθανόν με πιο έμμεσες μορφές επιθετικότητας όπως η λεκτική. Παρατηρείται επίσης μια μεγάλη διαφορά στην έκφραση της επιθετικής συμπεριφοράς ανάμεσα στα 2 φύλα. Τα αγόρια φαίνεται να εκδηλώνουν πιο εύκολα επιθετική συμπεριφορά, καθώς είναι κάτι που από πολλούς μπορεί να θεωρείται κοινωνικά περισσότερο αποδεκτό. Με το πέρασμα της ηλικίας, αναπτύσσονται περισσότερο οι ικανότητες διαπραγμάτευσης και η επιθετικότητα του παιδιού αλλάζει μορφή.
Η επιθετικότητα μπορεί συχνά να είναι και αποτέλεσμα ανταμοιβής ή έλλειψης οριοθέτησης. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη ερμηνεία τα παιδία μαθαίνουν να συμπεριφέρονται επιθετικά επειδή συχνά ανταμείβονται όταν το κάνουν. Οι γονείς των επιθετικών παιδιών συχνά ενισχύουν την επιθετική τους συμπεριφορά, είτε δίνοντας περισσότερη προσοχή, είτε γελώντας, είτε εκφράζοντας επιδοκιμασία. Η επιθετικότητα μπορεί ακόμα να είναι αποτέλεσμα μάθησης. Τα παιδιά που εκθέτονταν στο επιθετικό μοντέλο όχι μόνο μιμούνται τις συγκεκριμένες μορφές επιθετικής συμπεριφοράς, αλλά δημιούργησαν και δικές τους παρόμοιες μορφές συμπεριφοράς. Ένας ακόμα λόγος που μπορεί να οδηγήσει ένα παιδί σε επιθετική συμπεριφορά είναι η ύπαρξη άλλων σημαντικών λόγων στη ζωή του. Παιδία που βιώνουν έντονες αλλαγές όπως έλευση ενός νέου μέλους στην οικογένεια, αλλαγή κατοικίας, ασθένεια ή κάποια απώλεια μέσα στην οικογένεια κ.α. είναι αναμενόμενο συχνά να εμφανίσουν επιθετική συμπεριφορές, οι οποίες συνήθως είναι πρόσκαιρες.
Αρχικά οι γονείς θα πρέπει να παρατηρήσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους, τη συχνότητα με την οποία εμφανίζεται και κάτω από ποιες συνθήκες εμφανίζεται. Συχνά η συνεχής ενασχόληση του γονέα με την επιθετική συμπεριφορά του παιδιού μπορεί να αποτελέσει λόγο για την ενίσχυση της συμπεριφοράς του παιδιού, μπορεί δηλαδή η προσοχή που δείχνει ο γονέας στο παιδί να αποτελέσει μια ανταμοιβή για το παιδί που χρειάζεται τη γονεική φροντίδα και προσοχή. Παράλληλα είναι σημαντικό ο γονέας να δείχνει τη προσοχή και τη φροντίδα του στο παιδί σε στιγμές που το παιδί δείχνει μια επιθυμητή συμπεριφορά, έτσι ώστε να μπορέσει να απολαύσει τη γονεική αγάπη και αφοσίωση που τόσο χρειάζεται χωρίς όμως αυτή να τη συνδυάζει με μια επιθετική συμπεριφορά. Τέλος είναι σημαντικό να δίνουν χώρο οι γονείς στα παιδία να μιλούν για τα συναισθήματά τους, για τους λόγους που μπορεί να τους οδήγησαν σε μια τέτοια συμπεριφορά και να μην είναι αμέσως τιμωρητικοί ενοχοποιώντας τα παιδιά, αλλά και να δίνουν εναλλακτικούς έκφρασης και εκτόνωσης της επιθετικότητας του παιδιού, όπως αθλητισμός.